Sa Aking Mga Kabata

Sa Aking Mga Kabata
ni Jose Rizal

Kapagka ang baya'y sadyang umiibig
Sa kanyang salitang kaloob ng langit,
Sanglang kalayaan nasa ring masapit
Katulad ng ibong nasa himpapawid.

Pagka't ang salita'y isang kahatulan
Sa bayan, sa nayo't mga kaharian,
At ang isang tao'y katulad, kabagay
Ng alin mang likha noong kalayaan.

Ang hindi magmahal sa kanyang salita
Mahigit sa hayop at malansang isda,
Kaya ang marapat pagyamaning kusa
Na tulad sa inang tunay na nagpala.

Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin
Sa Ingles, Kastila at salitang anghel,
Sapagka't ang Poong maalam tumingin
Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin.

Ang salita nati'y huwad din sa iba
Na may alfabeto at sariling letra,
Na kaya nawala'y dinatnan ng sigwa
Ang lunday sa lawa noong dakong una.


Our Mother Tongue
A poem originally in Tagalog written by Rizal when he was only eight years old

IF truly a people dearly love
The tongue to them by Heaven sent,
They'll surely yearn for liberty
Like a bird above in the firmament.

BECAUSE by its language one can judge
A town, a barrio, and kingdom;
And like any other created thing
Every human being loves his freedom.

ONE who doesn't love his native tongue,
Is worse than putrid fish and beast;
AND like a truly precious thing
It therefore deserves to be cherished.

THE Tagalog language's akin to Latin,
To English, Spanish, angelical tongue;
For God who knows how to look after us
This language He bestowed us upon.

AS others, our language is the same
With alphabet and letters of its own,
It was lost because a storm did destroy
On the lake the bangka 1 in years bygone.